146 DE CONTAGIOSIS MORBIS

quemadmodum et praeteritis aetatibus visum a majoribus nos—
tris fuisse credendum est, de quo non pauca indicia etiamnum
sunt.

Tonsor quidam amicus noster libellum habebat experimen—
torum quorundam antiquum satis, inter quae unum inter alia
seriptum erat, cui titulus erat, ad scabiem crassam, quae cum
doloribus juncturarum accidit: is ergo, quum primum recentis—
simus esset morbus, memor medicaminis consuluit medicos
quosdam, num uti eo medicamento deberet in nova illa conta—
gione, quam per scabiem crassam significari existimabat: medici
autem inspecto medicamine acriter prohibuere, quod ex argento
vivo constaret et sulphure: felix, nisi medicos illos consuluisset,
incredibili quaestu dives futurus: paruit autem, nec ausus est
experiri medicamen: quod demum expertus atque optimum
agnoscens valde indoluit, quod sero usus eo fuisset, quaestu
jam per alios sibi abrepto; ex quo videre profecto possumus
aliis etiam aetatibus visum eum morbum fuisse. Sunt, qui
putent, et Avicennam illum significasse capite de olibano,
quum dixit Thus valere dolori composito illitum ex aceto
et oleo.  Et est dolor, inquit, cum quo proveniunt in corpore
sicut verrucae cum deambulatione sicut formicae: sed certe hoc
nihil est, quoniam Avicenna illic transfert, quod Dioscorides
scribit de Thure, quum dicit: Formicantes verrucas inter initia,
impetiginesque ex aceto et pice illitum tollit, per quae Myr—
mecia intelligit.

Ut ergo ad propositum revertamur, inter novos morbos, et
eos, qui raro in lucem veniunt, collocandus est morbus Gallicus:
quare, et causas illius ac principia oportet ex iis esse, quae raro
et ipsa contingant: esse autem talia, ut communia sint non solum
multis mortalium, sed et regionibus multis: quod certe in nullam
aliam causam referri potest, quam in aeris constitutionem:
qualis autem ea fuerit, et ex quibus principiis exorta, nunc est
inquirendum.