116 DE CONTAGIOSIS MORBIS

interdum admirationem non parvam praebet, quod enim aut
conturbatae, aut et albidae videantur, nemo itidem miratur.
Causam aliqui dicunt idcirco esse, quod similes sanis videantur,
quod corruptio et putrefactio circa spiritualia versatur, quare
nihil impedire, ne et hepar, et renes officiis propriis fungantur,
propter quod urinae concoctione quadam non carent: sed certe,
si febris est totius passio, mirum est spiritualia laborare, virtutes
omnes exsolvi, hepar tamen et renes, quasi sana sint membra,
concoctiones debitas facere. Fortasse igitur illud potius existi—
mandum est, quod existente urina crassa et plena saepe accidit,
ut deficiente jam virtute, et non potente crassiores illas partes
expellere, percoletur quodammodo urina, et ubi primum crassa
admodum fuerat, incipiat jam crassa minus descendere, deinde
et minus adhuc crassa, donec perveniat ad mediocrem quandam
consistentiam, in qua nubeculae quaedam pendeant; propter quod
sanis assimilatur, non est autem vere sana, sed apparet, quod
saepe non solum in pestiferis febribus, sed et in aliis videtur,
quum prope mors est, et virtus jam non potest crassas urinae
partes expellere: quae res inexpertos quosdam medicos saepe
fefellit, incipientes bene sperare ex ea urinae mutatione.

Fiunt autem abscessus magis, quam maculae, in hac febre,
quoniam furens magis, ac turgens materia illius est: furit autem
introrsum magis et circa principalia membra, hepar, cor, et
cerebrum, omnis autem furens humor irritat plurimum, et cogit
.expelli, quare a partibus, quae introrsum sunt, motus fit praeci—
pue ad emunectoria principalium membrorum: movetur autem
non solum materia furens, sed et quae illi commista est, propter
quod abscessus maxime fiunt, et non maculae: contingit tamen
et illas quandoque simul fieri expulsa tenui materia quadam
circa cutem, praesertim ubi in sanguine infectio fit: ita igitur se
habent, quae contagiosae vocantur febres. Nunc ad alios
morbos pertranseamus, qui et ipsi in contagione consistunt.